't Scharrelhof

 

Waar het ooit begon...

 

De naam 't Scharrelhof bestond al lang voor er zijdehoentjes aan te pas kwamen. Het begon na het redden van ex-legbatterijkippen. Hun leven lang in veel te kleine kooien, kaal, bleek en gewond.

 

Dit moest een plaats zijn waar ze vrij konden zijn en naar hartelust konden scharrelen. 't Scharrelhof staat voor ruimte en plaats, geen enkel dier wordt hier opgesloten in een hok, voor respect voor de natuur, ecologisch en indien mogelijk biologisch werken. Het motto, "voldoende ruimte" ruimte is niet goed genoeg, we gaan hier voor "veel ruimte".  De voordelen zijn wel duidelijk, iedereen heeft hier veel plaats om rond te scharrelen. Het nadeel, bij het kweken moet er al eens voor vers bloed gezorgd worden om inteelt te vermijden. Er komen dus nieuwe bewoners bij. Als ik me wil houden aan ons huismotto dan moeten er dus ook regelmatig enkele weg. Alles behalve leuk als je aan ze gehecht raakt maar het kan niet anders uit liefde voor de dieren.

 

Daarmee komen we gelijk aan het hoofdstuk: liefde voor zijdehoentjes. Die liefde en adoratie was er al sinds ik ze voor het eerst bij de buren zag. Eén witte en een zwarte. Ik was op slag verliefd en besloot om ze ooit zelf te hebben. Wat ik toen nog niet wist was dat de liefde voor dit ras uit zou monden in een hobby!

 

Het begon met de zoektocht naar kuikens om in de klas te werken rond pasen, respect voor dieren en het verzorgen ervan. De kuikens moesten natuurlijk ook ergens wonen als ze groot waren dus waarom geen 2 vliegen in één klap vangen en zoeken voor zijdehoenderkuikens.

Zo gezegd, zo gedaan. Een goede maand later was ik de trotse eigenaar van enkele pluizenbolletjes. In die maand groeide mijn liefde voor het ras nog meer en via internet en de fokker leerde ik heel wat bij over hen. Na verloop van tijd viel de beslissing om ze volledig toe te weiden en uiteindelijk te beginnen met fokken.

 

Hier komt natuurlijk veel bij kijken. Je moet verblijven hebben voor de koppels, hokken, verblijven voor de kuikens, enz. De doe hetzelver in me werd wakker en ik besloot ik zoveel mogelijk zelf te maken én van herbruikbare materialen, wat dus weer volgens 't Scharrelhofprincipe is. Makkelijk was het niet maar al zeg ik het zelf, het resultaat mag er wezen. 

 

Tot dusver het hele verhaal. Tot slot, laat de zijdehoenmicrobe je bijten en open je hart voor dit mooie ras!